The Gravedigger’s Wife

“Ik ben 45 jaar oud. Ik jaag op dode lichamen om te kunnen leven. Ik heb een zoon voor wie ik geen voorbeeld kan zijn. De gezondheidstoestand van mijn vrouw verergert. Mijn familie haat mij nog het meest. Ondanks al die problemen probeer ik bij mijn verstand te blijven,” zegt Guled hoofdschuddend. 

De doodgraver en zijn geliefde Nasra wonen met hun zoon Mahad aan de rand van Djibouti, de hoofdstad van het gelijknamige land in Oost-Afrika. Elke dag draagt Guled zijn schop op zijn schouders, elke dag wacht hij aan de poorten van het ziekenhuis tot iemand sterft. Zo brengt hij geld in het laatje.

Een ziekte bedreigt zijn kwetsbare geluk. Als hij niet snel het geld voor een niertransplantatie kan verzamelen, zal Nasra sterven. Maar die operatie kost even veel als hij jaarlijks verdient. Er zit niks anders op dan terug te keren naar zijn geboortedorp en zijn familie om hulp te vragen, ook al had hij Nasra beloofd dat nooit te doen.

‘The Gravedigger’s Wife’ is een film over opoffering. Guled wacht uren op een kleine klus, wandelt dagen op één slipper en probeert weken geld bijeen te sprokkelen voor Nasra’s operatie. Maar de film is meer dan een schrijnend verhaal. Het is een pure en poëtische vertelling, een liefdevol en teder portret. Wie goed kijkt, ziet in dit langspeeldebuut niet alleen de weidse landschappen van Djibouti, maar ook verborgen parels en gestolen momenten.