As I Want

Caïro, 25 januari 2013. Twee jaar na de Egyptische revolutie lijken de beloftes van de Arabische lente nauwelijks vervuld en laaien de gemoederen op het Tahrirplein weer hevig op. In de menigte vallen meerdere vrouwelijke betogers ten prooi aan seksuele agressie. Dit ontlokt massale verontwaardiging en woede, zowel in de media als op straat. Ook filmmaker Samaher Alqadi trekt samen met talloze vrouwen protesterend de straat op. Sommige vrouwen zijn gewapend met keukenmessen, Alqadi met haar camera. De aangrijpende woonkamergetuigenissen van vriendinnen, activisten en slachtoffers plaatst ze naast gesprekken die ze op straat met mannen heeft. Haar camera gebruikt ze niet alleen om op te nemen, maar ook om zichzelf te beschermen.

Zo creëert Alqadi een portret van een samenleving die zich probeert te bevrijden van het patriarchale denken, tevens een portret van de vrouwen die hierbij het voortouw nemen en goed weten welke prijs ze hiervoor moeten betalen. 

‘As I Want’ houdt het niet alleen bij een objectief verslag, maar neemt ook een persoonlijke wending. Zo zijn er intieme zwart-witbeelden van Alqadi tijdens haar zwangerschap, waarbij ze aan haar ongeboren kind toegeeft dat ze zich meer zorgen zou maken over een dochter dan over een zoon. De voice-over gaat ook een fictieve dialoog aan met haar overleden moeder over de strenge opvoeding die de verteller kreeg. Alqadi reflecteert over wat het betekent om vrouw te zijn in de Egyptische maatschappij en stelt die vraag ook onomwonden aan haar omgeving. We zien een filmmaker die zich kwetsbaar en emotioneel opstelt voor haar camera, maar tegelijk ook hoopvol en strijdvaardig voor verandering.