Amparo

Medellín, Colombia, 1998. Het leger houdt razzia’s in de arme buitenwijken van de stad. Ze pakken lukraak jonge mannen op en verplichten hen in dienst te gaan. Vele moeders staan aan de kazernes te smeken om hun zonen vrij te laten, want de rekruten worden zonder veel opleiding meteen naar de gevaarlijkste uithoeken van het land gestuurd om tegen de guerrilla te vechten. Corrupte officieren verdienen een aardig centje bij, als wanhopige ouders een flinke som op tafel gooien om hun kind vrij te krijgen. “Jammer genoeg is de oorlog voor mensen in armoede,” zegt een officier cynisch tegen Amparo die het gevraagde bedrag niet kan ophoesten. Zij is de moeder van de 18-jarige Elías en begint een race tegen de tijd om twee miljoen peso’s voor de opgepakte Elías bijeen te schrapen. 

Amparo’ toont op schrijnende wijze de machteloosheid van de laagste sociale klassen en de kwetsbare positie van de alleenstaande vrouw in Latijns-Amerika. Het machismo en de arrogantie van de machthebbers worden koel en scherp in beeld gebracht. Met een camera die het hoofdpersonage voortdurend in close-up houdt, wordt je aandacht naar Amparo gezogen.