Where The Wind Comes From - Dagdromend richting Djerba
door Timo van Daal
In coming-of-age- en roadmovie Where the Wind Comes From draait het niet enkel om de kracht van ware vriendschap, maar ook om het besef dat er bij iedere stap richting volwassenheid een stukje van je oude zelf achterblijft.
“Als we niet kunnen dromen, wat blijft er dan van ons over?” Dat antwoordt de jonge Alyssa (Eya Bellagha) op het verwijt dat ze geen toekomstplannen heeft. Samen met haar beste vriend Mehdi (Slim Baccar) droomt ze van een leven in Europa, ver weg van Tunesië. De twee vrienden zijn in vele opzichten elkaars tegenpolen, maar zijn daardoor juist sterk gehecht aan elkaars aanwezigheid.
Alyssa is rebels en impulsief, zit in haar examenjaar en maakt zich grote zorgen om haar toekomst. Vroeger maakte ze houten poppetjes, maar sinds de dood van haar vader komt haar creativiteit enkel nog tot bloei in haar dagdromen, die allemaal geïnspireerd zijn op de tekeningen van de introverte Mehdi. Telkens als Alyssa het omgevingsgeluid probeert weg te filteren of naar Tunesische popmuziek luistert, zien we hoe de wereld verandert in een levendig sprookje. Haar docent wordt een voorbeeldige danseres, rijke mensen met geld zijn varkens, er bestaan kleurrijke fantasievogels en om haar armen komen er getekende bloemen tot bloei.
Mehdi is net afgestudeerd als ICT’er en op zoek naar een baan, maar weet door zijn passie voor tekenen al dat deze carrière hem niet gelukkig zal maken. Hij is al zo lang bevriend met Alyssa dat ze elkaar als broer en zus zien, wat blijkt uit de objectiverende manier waarop Mehdi andere vrouwen aankijkt. Als hij een meisje probeert te versieren, verraden point-of-view shots dat hij het niet kan laten om naar haar borsten of billen te kijken. Maar wanneer Alyssa model staat voor zijn tekeningen en de camera haar door de ogen van Mehdi observeert, is dat enkel vanaf zo’n grote of kleine afstand dat haar gezicht slechts een deel van het scherm opvult. Voor Mehdi is zijn vriendin niet te vangen in één beeld en daarom voegt hij telkens surrealistische elementen toe om haar gedachten te verbeelden.
Een kunstwedstrijd op het eiland Djerba ziet Alyssa als de uitgelezen kans om samen met Mehdi een visum te bemachtigen, aangezien de winnaar een reis naar Duitsland aangeboden krijgt. Om te kunnen ontsnappen aan de harde realiteit heeft ze de creativiteit van Mehdi nodig, maar hij mist dan weer het lef van Alyssa om voor het onbekende pad te kiezen en is nog zeer gehecht aan Tunesië. Daarom is hij sceptisch over het plan en grijpt hij iedere kans aan om haar onderweg de mooie plekken van het land te tonen.
Hun vriendschap is niet alleen een inspiratiebron en afleiding van de buitenwereld, ze steunen elkaar ook onvoorwaardelijk. Als Alyssa zich zorgen maakt, vertelt Mehdi haar prachtige verhaaltjes, waarin hij verklaringen geeft voor ontastbare dingen. Dromen verspreiden zich via wolken, de wind komt van jammerende vrouwen in de woestijn en alle sterren zijn vuurtorens die seinen. De film zit vol komische momenten, met name als ze door Alyssa’s impulsieve keuzes hun plannen moeten wijzigen en Mehdi na enig protest toch
weer meegaat. Soms wordt Alyssa uit haar droom geslagen; veroordeeld of bespied door oudere Tunesische mannen vanwege haar moderne kleding en onbezonnenheid als jonge vrouw. Mehdi komt telkens meteen voor haar op, maar leert dat zijn vriendin ook op eigen benen moet kunnen staan.
Door de keuze voor een roadmovie krijgt dit verhaal over de onzekerheid van het pad dat je als jongere bewandelt toch een afgekaderd eindpunt, waarin de twee realiseren dat hun levenswegen zich van elkaar zullen afscheiden. Goede vriendschappen zijn onderdeel van ieders identiteit, maar kunnen ook vervagen wanneer ze je persoonlijke groei in de weg staan. Het belangrijkste is om dan te blijven koesteren waar je elkaar gebracht hebt.