Memory Box

Vaak herkennen we de wereld door de manier waarop we haar al eerder afgebeeld hebben gezien. Maar de manier van afbeelden kan er ook voor zorgen dat we er juist op een nieuwe manier naar gaan kijken. Iets vergelijkbaars gebeurt in ’Memory Box’ van het Libanees-Canadese kunstenaarsduo Joana Hadjithomas en Khalil Joreige. Op kerstavond arriveert een doos vol brieven, foto’s en dagboeken in het huis van moeder Maia en dochter Alexin het Canadese Montreal. Ze bevatten het archief van Maia’s tienerjaren tijdens de oorlog in Beiroet. Zoals haar dochter alles met haar smartphone vastlegt, zo documenteerde ook Maia haar hele leven. Maar nu wil ze er niets meer van weten. Het archief is gesloten. Alex kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en begint te lezen, te kijken en te luisteren en duikt als het ware in de ziel van haar moeder, toen die net zo oud was als Alex nu. Met als spil de verhouding tussen moeder en dochter groeit ‘Memory Box’ uit tot een rijke en gelaagde verkenning van tijd, afkomst en geheugen. Daarnaast is het ook een aanstekelijke terugblik naar het wereldse Beiroet van voor de burgeroorlog. Door de komst van die enorme kartonnen doos van Pandora, gemodelleerd naar Hadjithomas’ en Joreige’s eigen oorlogsdagboeken en -foto’s, grijpen beide regisseurs de kans om een speurtocht uit te stippelen door het collectieve en individuele geheugen. Grote delen van hun film maken gebruik van beeldtaal die gemeengoed is in de experimentele film-en videokunst. Het past wonderwel. Het zijn vervreemdingstechnieken die de manieren tastbaar maken waarop we de wereld herkennen en ons herinneren. Hoewel ‘Memory Box’ een film is met een warm moeder-dochter verhaal, is het ook een liefdesbrief aan Beiroet, dat gehavende juweel aan de Middellandse Zee. De laatste beelden van de opkomende zon over de stad, begeleid meteen remake van het nummer "Let There Be Light" van de Bunny Tylers, voelt als een dringende oproep.