Costa Brava, Lebanon: verzet op het stort
door Gilles Vandaele
Iedereen die zich ooit heeft gewijd aan verzet tegen onrecht weet dat het enige waar je meer aan denkt dan de strijd zelf, het opgeven ervan is. In haar allereerste langspeler Costa Brava, Lebanon vindt regisseuse Mounia Akl dit spanningsveld in een familie die door een corrupte overheid tot verzet gedwongen wordt, ook nadat ze moegestreden zijn.
Het koppel Walid (Saleh Bakri) en Souraya (Nadine Labaki) leeft teruggetrokken in de bergen, ver weg van het strijdtoneel dat Beirut al jaren is. Wanneer er naast hun idyllische huisje plots een vuilnisbelt verschijnt om het overtollige afval uit de stad te lozen, kunnen ze echter niet anders dan hun strijd herevalueren. De verschillende leden van de familie reageren allemaal zeer verschillend op deze crisis. Vader Walid en jongste dochter Rim vormen een strijdvaardig front tegen de stinkende gigant die hun terrein bedreigt, terwijl moeder Souraya en oudere dochter Tala verlangen naar Beiroet, de een naar het leven dat ze mist, de ander naar het leven dat ze enkel kent van verhalen en magazines. Voor het tweede paar lijkt Beiroet, dat de familie reeds acht jaar geleden achterliet, allang niet meer zo’n akelige plek om te vertoeven. Voor Walid daarentegen zijn de trauma’s die hij er beleefde niet vervaagd met afstand en tijd. Zijn nachtmerries van de stad zijn zo levendig dat ze Rim infecteerden met gelijkaardige angsten, hoewel zij nooit een voet in de stad zette.
Het conflict dat losbarst bouwt vooral op solide acteerprestaties en een ijzersterk scenario, geschreven door Akl in samenwerking met Clara Roquet. Die combinatie houdt de familie tot het eind innemend en geloofwaardig. Daarnaast hanteren Akl en haar equipe een zeer efficiënte, klassieke aanpak. Dankzij een heldere cameravoering met oog voor compositie en licht blijft de film meeslepend en aantrekkelijk. Deze doorgedreven conventionele handelswijze maakt de momenten die bedachtzaam buiten de lijntjes kleuren des te magischer. Wanneer de cameravoering z’n pragmatische impulsen even verliest en meer ruimte laat voor poëtische en spontane passages toont de film zich van z’n mooiste kant. Zo schetst Akl ondanks een sporadisch gebrek aan vindingrijkheid een treffend portret van mensen, van een familie en van Beiroet, dat in zijn afwezigheid een des te grote schaduw werpt.