Het stille verzet van Sibel

Binnen de Turkse dorpsgemeenschap waarin de sprakeloze Sibel leeft, wordt niet zomaar alles uitgesproken, en al helemaal niet tegengesproken. De dingen gaan zoals ze gaan en zijn zoals ze zijn.

Maar juist in een omgeving waar het minst mag worden gesproken, zegt iemand die niet kán praten soms het meest.

Guillaume Giovanetti en Çagla Zencirci nemen in Sibel, net als in hun vorige films, één duidelijk hoofdpersonage als uitgangspunt. Nooit of te nimmer verliest het regisseursduo de grip op Sibel, een avontuurlijke jonge vrouw die vanwege haar handicap verstoten is door haar conservatieve dorpsbewoners. Vanuit alle hoeken, gaten en kieren wordt ze gefilmd met soms wild en radicaal camerawerk. Haast volgens Dardenniaans procedé verdient iedere handeling de complete aandacht van de filmmakers en wordt iedere zucht en kreun versterkt door hun realistische aanpak.

Sibels leven is grauw, maar nooit inktzwart. Hoewel ze weinig sociale houvast kent binnen het geïsoleerde dorp en haar stugge familie, verliest Sibel nooit de hoop. Het rustieke Turkse landschap biedt haar gelukkig ademruimte; ze is graag in de bergen. Het is de ideale plek waar je het liefst uit ellende de longen uit het lijf schreeuwt en boos wilt zijn op alles en iedereen. Maar Sibel laat zich niet verleiden tot hulpeloos gejammer. Ze heeft het veel te druk met het verzamelen van bewijs dat er een wolf in het bos leeft.

En op deze momenten is de film op zijn best; wanneer er niet of nauwelijks wordt uitgelegd. Wanneer er niet wordt gesproken, in ieder geval niet door woord, maar eerder door beeld en handeling. Sibel blijft stil en blijft koortsachtig op zoek naar al het belangrijks dat zich in het mystieke bosgebied schuilhoudt. Is het genoeg om haar dorp te kunnen overtuigen van het bestaan van een wolf? Misschien. Het is in ieder geval ruim voldoende om de gesloten commune waarmee ze tot dusver leefde stilzwijgend te ontstijgen. Want niet kunnen praten staat niet gelijk aan niet mogen praten.