Het hoofdpersonage Hasan, gespeeld door Umut Karadag, is een bekend gezicht in Turkije. Een soort George Clooney, alleen met minder haar en strenge, droevige ogen. Het land dat hij als boer in de provincie Ankara bewerkt, heeft hij geërfd van zijn vader. Hij teelt er appels en tomaten. Maar er dreigt een enorme hoogspanningsmast op zijn landerijen te worden geplaatst. Om dat te voorkomen wendt hij zich tot dezelfde corrupte rechter die Hasans huis en landerijen aan hem heeft toegewezen, ten nadele van zijn oudere broer waar hij sindsdien al twintig jaar geen contact meer mee heeft. Ze proberen de hoogspanningsmast bij de buren geplaatst te krijgen. Als een andere boer failliet gaat, grijpt Hasan zijn kans en koopt zijn land tegen een bodemprijs op om zo zijn doel te bereiken.
Dit alles leidt hem niet af van een belangrijke gebeurtenis waaraan hij gaat deelnemen: na drie jaar wachten is hij eindelijk gekozen om samen met zijn vrouw Emin de bedevaart naar Mekka te maken. Maar zoals alle medegelovigen weten, kunnen pelgrims pas naar deze heilige plaats gaan als ze de zegen hebben gekregen van al degenen die ze onrecht hebben aangedaan. Voor Hassan zal dit een bijzonder zware taak blijken te zijn. In de loop van de film blijkt dat onze hoofdrolspeler niet helemaal de brandschone en deugdzame man is die hij aanvankelijk leek te zijn en wie hij denkt dat hij is.
Zijn vrouw Emin is niet veel beter als het gaat om gemeenheid en kleingeestigheid die schuilgaat achter goede manieren. Er is een medeplichtigheid tussen hen beiden, maar er is ook een enorme leegte als gevolg van een wederzijds schuldgevoel. Hasan is een product van onze tijd, verscheurd tussen zijn liefde voor de natuur en zijn eigen belangen. Hij beschermt wanhopig zijn welvaart die hij heeft verworven door middel van gunsten binnen een corrupt systeem.
De prachtige cinematografie van open velden of van velden bezaaid met appel- en perzikbomen is oogverblindend. De natuur dient in de film niet alleen als mooie achtergrond of als locatie voor mooie foto's, maar heeft nadrukkelijk een eigen rol.