143 rue du désert

Midden in de verlatenheid van de Algerijnse Sahara runt Malika een eenvoudig winkeltje. Vrachtwagenchauffeurs, gelukszoekers en avonturiers kunnen bij haar een kop thee krijgen, een omelet, sigaretten of een flesje water. Malika ziet hen komen door de vierkante raampjes in de muren en kijkt hen na als ze vertrekken. Naast haar, aan het kleine tafeltje tegen de muur, is altijd een stoel vrij. 

Wie haar nog niet kent, is nieuwsgierig naar deze vrouw hier alleen. Heeft ze geen familie, geen kinderen? Telkens beantwoordt ze dezelfde soort vragen, steeds opnieuw vertelt ze haar verhaal. Of - voor de afwisseling uit verveling of ergernis - een variatie erop. 

Geduldig legt regisseur Hassan Ferhani de gesprekjes vast. Zo ontstaat langzaam een gelaagde impressie van deze autonome vrouw in een wereld die buiten de tijd lijkt te staan. Toch komt het heden ook in deze uithoek, in de vorm van een groot tankstation met restaurant, dat pal naast het winkeltje van Malika verrijst. De camera komt nauwelijks het theehuis uit en registreert met veel empathie de vluchtige gesprekken. Een film over oude dingen die voorbijgaan. Weemoed en nostalgie voeren de boventoon.